23 AUG: Onderweg naar LakeLouise.

Vandaag rijden we naar onze volgende verblijfplaats: Lake Louise in het Banff National Park.
Maar eerst rijden we naar Jasper om daar een tochtje met de Skytrain te maken naar de top van Whistler Mountain, 2265 meter hoog (genoemd naar het geluid wat de marmotten maken). Het is even wachten tot we naar boven mogen met de gondel van de kabelbaan, maar dan staan we ook in 7,5 minuut boven. Kees gaat de extra klim naar de top maken van ongeveer een uur lopen en Akky en ik vermaken ons met het mooie uitzicht (helaas een beetje nevelig) en de grondeekhoorns. Kees komt terug met prachtige foto’s en een fijne belevenis.

Daarna rijden we door naar Athabasca Falls, waar de Athabasca River over een klif 22 meter naar beneden stort. Dat levert een magnifiek beeld op en wolken van verstuivend water. De bergen erachter maken het plaatje compleet. Uiteindelijk stroomt de rivier uit in de Atlantische Oceaan , volgens de gids van de kabelbaan.

De highway die we volgen – de 93- staat ook bekend als de mooie Icefields Parkway . Het is een behoorlijk lange weg en de naam wordt gaandeweg wel duidelijk. Er zijn talloze parkeerplaatsen waar je kunt genieten van de majesteitelijke bergen met hun prachtige gletsjers en vergezichten van ruwe rotsen en uitgestrekte vlaktes van de Athabasca rivier. Overal staan borden op de uitzichtpunten die informatie geven over wat je ziet inclusief namen van alle bergtoppen.
De Columbian Icefields zijn een hoogtepunt op de rit, ik raak echt ontroerd bij het zien van deze indrukwekkende bergtoppen bedekt met gletsjers en sneeuw. Het is echt prachtig. De hoogtemeter geeft aan dat we inmiddels op zo’n 1900 meter zitten. Geen wonder dat we van die enorme kale vlakten met stenen om ons heen zien. De boomgrens zijn we al lang gepasseerd. Bij Tangle Creek stoppen we voor een fotomoment van de mooie waterval die daar naar beneden stort. Het wordt nog een hele klus om foto’s voor het fotoalbum uit te gaan zoeken, zoveel heb ik er al gemaakt.

Als we een flink eind richting Lake Louise zijn en een beetje zat worden van het rijden, zien we ineens een zwarte beer de highway oversteken, zo’n 50 meter voor ons. Nou, zeg maar rennen. Hij kijkt nog even om aan de overkant en hij lost weer op in het bos. We konden hem heel goed zien. Verbluft staren we hem na, het ging zo snel dat we geen tijd hadden om de camera te pakken.
Dat brengt het aantal beren dat we gezien hebben op 6! Waarvan 5 op de weg.Dat gezeur altijd dat ik beren op de weg zou zien: ze zijn er; dat bewijst deze vakantie maar weer eens; .

Wauw, wat een prachtige route hebben we vandaag gereden. En weer veilig aangekomen in ons nieuwe hotel. En nu, vol van alle indrukken, lekker slapen.